ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΓΓ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΠΡΕΣΒΗ

0

(0)

Τελευταία ενημέρωση 4 Δεκεμβρίου 2021 by energinews (admin)

Ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας συναντήθηκε στο Παρίσι με την Ελληνίδα Πρέσβη Αγλαΐα Μπαλτά από την οποία ενημερώθηκε για τα ζητήματα των εργαζομένων Ελλήνων της Γαλλίας και της έθεσε όπως δήλωσε “ορισμένους προβληματισμούς για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι Έλληνες μετανάστες, εργαζόμενοι, επιστήμονες, φοιτητές στη Γαλλία”.

Ο Δημήτρης Κουτσούμπας τόνισε πως: “Το ΚΚΕ θα κάνει ότι περνάει από το χέρι του, και μέσα στη Βουλή, παντού, έτσι ώστε να διεκδικηθούν αυτά τα αιτήματα που αφορούν την ποιότητα ζωής στη Γαλλία, αλλά και ζητήματα που αφορούν διαδικασίες διευκόλυνσης των πολιτών, είτε αφορούν τα διαβατήρια είτε τα στρατολογικά γραφεία, είτε  τις ληξιαρχικές πράξεις των βρεφών, είτε την πανδημία και το πως καταμετρώνται τα εμβόλια που γίνονται σε Έλληνες που ζουν στη Γαλλία”.

Ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ αναφέρθηκε στα τμήματα της ελληνικής γλώσσας στα σχολεία, τα οποία όπως είπε: “χρειάζονται ενίσχυση με εκπαιδευτικούς, καθηγητές, με νηπιαγωγούς για τα μικρότερα παιδιά. Και βεβαίως, απαιτείται χρηματοδότηση από το ελληνικό κράτος, από τα αντίστοιχα υπουργεία, έτσι ώστε να μπορούν να επιβιώνουν οι εκπαιδευτικοί σ’ αυτή εδώ τη χώρα, που έχει υψηλότερο κόστος διαβίωσης, υπάρχει μεγαλύτερη ακρίβεια και διαφορετικές τιμές. Και φυσικά, να λυθούν ζητήματα που αφορούν τα τρέχοντα θέματα της εκπαιδευτικής διαδικασίας, από τα αναλώσιμα που χρησιμοποιούν οι καθηγητές μέχρι τον καθαρισμό των τμημάτων των σχολείων”.

Ο Δημήτρης Κουτσούμπας έθεσε όπως δήλωσε, στην Πρέσβη τα ζητήματα της ελληνικής εστίας, στην οποία διαβιούν Έλληνες φοιτητές, περίπου 90 τον αριθμό, όπου μετά την ανακαίνιση, εκτός από το υπέρογκο κόστος του ενοικίου, τίθενται και ζητήματα θέρμανσης, πλυντηρίων, έλλειψης κουζίνας κ.α, τονίζοντας πως: “θα κάνουμε και εμείς ως Κόμμα τις απαραίτητες ενέργειες και στην Ελλάδα ώστε να επιλυθούν ή να βρουν τον δρόμο της λύσης τους τέτοια ή άλλα αντίστοιχα προβλήματα”.

ΑΘΗΝΑ 03/12/2021                                        ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΓΓ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΙΣΙΝΗ ΚΟΜΜΟΥΝΑ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ

Αγαπητοί φίλοι και φίλες

συντρόφισσες και σύντροφοι,

Είμαστε εδώ, στο Παρίσι, για να κορυφώσουμε το πλούσιο πρόγραμμα αφιερωμάτων, εκδηλώσεων, εκδόσεων και άλλων δραστηριοτήτων, με τις οποίες το Κόμμα μας τιμά την ηρωική Παρισινή Κομμούνα, στα 150 χρόνια από την πρώτη έφοδο της εργατικής τάξης στο όνειρο!

Είμαστε εδώ, περπατήσαμε στα βήματα της Κομμούνας και αντλώντας δύναμη και γνώση από τα διδάγματά της, συνεχίζουμε τον όμορφο μα και δύσκολο αγώνα. Για να βρουν τα όνειρα δικαίωση.

Για να μπορέσει η εργατική τάξη να ολοκληρώσει ό,τι ξεκίνησαν οι Κομμουνάροι, ό,τι συνέχισαν σχεδόν μισό αιώνα μετά οι μπολσεβίκοι, ό,τι είναι και σήμερα ακόμα πιο αναγκαίο και επίκαιρο από ποτέ: Το χτίσιμο μιας κοινωνίας απελευθερωμένης από τα δεσμά του κεφαλαίου και της εξουσίας του.

Είμαστε εδώ, γιατί, όπως έγραψε και ο Κομμουνάρος ποιητής της Διεθνούς, Ευγένιος Ποτιέ, «η Κομμούνα πάντα ζει»!

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Λίγες εκατοντάδες μόλις μέτρα από τον χώρο που βρισκόμαστε σήμερα, βρίσκεται ένας τόπος που έχει εμπνεύσει, όσο λίγοι σε όλον τον κόσμο, τον αγώνα της εργατικής τάξης και του επαναστατικού εργατικού κινήματος διεθνώς.

Είναι ένα σημείο που εφάμιλλη με αυτό σπουδαιότητα για το παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα, έχουν ίσως μονάχα τα σημεία εκείνα της Πετρούπολης στην Ρωσία στα οποία διαδραματίστηκαν οι κορυφαίες στιγμές της Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης το 1917.

Κάθε σημείο αυτής της πόλης κρύβει πίσω του μια γνωστή ή άγνωστη ιστορία για το πώς οι άνδρες, οι γυναίκες ακόμη και τα παιδιά του λαού του Παρισιού, πάλεψαν, μόχθησαν καθημερινά από το ξέσπασμα της επανάστασης της 18ης Μάρτη του 1871 έως και το ηρωικό τέλος της στις 28 Μάη, για να πετύχουν κάτι το πρωτόγνωρο μέχρι εκείνη την στιγμή: Να εξουσιάζουν το μέλλον και τις τύχες τους οι ίδιοι οι εργάτες και όχι οι εκμεταλλευτές τους.

Στις αναμνήσεις της, μάλιστα, η Λοΐζα Μισέλ, που είχε ηρωική δράση στην Κομμούνα, είχε γράψει: «Ο κόσμος ήθελε να τα αγκαλιάσει όλα μεμιάς – τις τέχνες, τις επιστήμες, τη λογοτεχνία, τις ανακαλύψεις. Η ζωή έβραζε. Όλοι βιάζονταν να ξεφύγουν από τον παλαιό κόσμο».

Γι’ αυτό το λόγο, σύντροφοι και φίλοι, η Κομμούνα του Παρισιού αποτέλεσε και αποτελεί έναν από τους λαμπρότερους φάρους στην πάλη του διεθνούς επαναστατικού κινήματος.

«Το πιο υψηλό παράδειγμα του πιο περίλαμπρου προλεταριακού κινήματος του 19ου αιώνα», όπως την περιέγραψε ο Λένιν.

Η Παρισινή Κομμούνα αποτελεί πράγματι ένα ορόσημο για την ταξική πάλη, γιατί η εργατική τάξη συγκρούστηκε με τους εκμεταλλευτές της, σηκώνοντας για πρώτη φορά στην Ιστορία τη σημαία του αγώνα για τα δικά της αυτοτελή συμφέροντα.

Αυτή η πρώτη κόκκινη σημαία του προλεταριάτου, που υψώθηκε στο 19^ο αιώνα και ανέμιζε στο δημαρχείο του Παρισιού για 72 μέρες, ήταν το φωτεινό έμβλημα μιας νέας εποχής στους ταξικούς αγώνες ανάμεσα στην εργατική τάξη και το κεφάλαιο.

Ήταν το προοίμιο μιας μεγάλης ηρωικής πορείας με την οποία θα έπαιρνε σάρκα και οστά το «φάντασμα του κομμουνισμού», που διακηρύχθηκε για πρώτη φορά το 1848, με το Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος από τους Μαρξ και Ένγκελς.

Ήταν το έναυσμα μιας μεγάλης πορείας από ταξικές συγκρούσεις και σοσιαλιστικές επαναστάσεις που ακολούθησαν σε όλο τον 20ο αιώνα, με κορυφαία την Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση του 1917 στη Ρωσία, όταν ανέμισε στην ιστορία για δεύτερη φορά, στον 20^ο πλέον αιώνα, η κόκκινη σημαία και κράτησε αντί για 72 μέρες, 72 ολόκληρα χρόνια.

Αγαπητοί φίλοι και σύντροφοι,

Όλη αυτή η διαδικασία, που η έναρξή της σηματοδοτήθηκε με την Παρισινή Κομμούνα του 1871, παραμένει επίκαιρη μέχρι και τις μέρες μας.

Παρά το τεράστιο -ιστορικά προσωρινό- πισωγύρισμα που γνωρίσαμε με την υποστολή της Κόκκινης Σημαίας, τελικά, από το Κρεμλίνο, με την ανατροπή του σοσιαλισμού που έκανε την πρώτη του απόπειρα να οικοδομηθεί, οι λαοί δεν έχουν πει ακόμα την τελευταία τους λέξη.

Η νίκη του καπιταλισμού είναι έτσι κι αλλιώς προσωρινή και εφήμερη.

Ο τροχός της Ιστορίας μπορεί να μοιάζει σε πολλούς προσωρινά ακίνητος, όμως στην πραγματικότητα κινούνται ήδη τα υπόγεια επαναστατικά ρεύματα.

Είναι και στο δικό μας χέρι να πολλαπλασιαστούν οι εργατικές – λαϊκές δυνάμεις που με την πρωτοπόρα στάση τους θα συμβάλουν για να κινηθεί ξανά προς τα εμπρός ο τροχός της κοινωνικής εξέλιξης, της κοινωνικής προόδου, της ίδιας της ιστορικής αναγκαιότητας.

Για αυτό και εμείς δεν τιμάμε απλά τον μεγάλο αγώνα των Κομουνάρων του Παρισιού ως ένα ιστορικό γεγονός, αλλά ως πηγή γνώσης και έμπνευσης για τους σημερινούς και μελλοντικούς αγώνες.

Ως πηγή σημαντικών διδαγμάτων, όπως λέει εύστοχα και ο τίτλος της σημερινής μας εκδήλωσης.

Σύγχρονων συμπερασμάτων, για το κρίσιμο καθήκον των κομμουνιστών σε όλον τον κόσμο, να κερδίσουν ξανά την εμπιστοσύνη στην ανεξάντλητη δύναμή τους οι λαοί, οι εργαζόμενοι, οι νέοι και οι νέες.

Εκεί εστιάσαμε, εξάλλου, με την πλούσια δραστηριότητα με αφορμή φέτος των 150 χρόνων της Κομμούνας, με τις εκδηλώσεις, με την αρθρογραφία της ΚΟΜΕΠ, τα αφιερώματα του Ριζοσπάστη, τις εκδόσεις της Σύγχρονης Εποχής, με το ντοκιμαντέρ, τις συζητήσεις και τις εκθέσεις των Φεστιβάλ της ΚΝΕ.

…

Τα αστικά επιτελεία βέβαια, σήμερα ισχυρίζονται ότι αυτή η εποχή έχει παρέλθει οριστικά.

Ότι η «σύγχρονη και πολιτισμένη» κοινωνία, όπως λένε, του 21^ου αιώνα απέχει πολύ από την εποχή των επαναστάσεων.

Αυτό αναρωτιούνται με γνήσιο προβληματισμό και αρκετοί εργαζόμενοι: Πως ίσως ο λαός δεν έχει την δύναμη να αντιπαρατεθεί στους εκμεταλλευτές του, αφού -όπως λένε- δεν βλέπουν και κάποιους μεγάλους αγώνες να αναπτύσσονται.

Κι όμως η πραγματικότητα επιβεβαιώνει το αντίθετο. Είναι χιλιάδες οι αγώνες που αναπτύσσονται σε όλον τον κόσμο.

Οι πρόσφατοι νικηφόροι αγώνες των εργαζομένων στην Cosco και την e-food στην Ελλάδα, αποτελούν μόνο ορισμένα παραδείγματα ανάμεσα στα πολλά των τελευταίων χρόνων.

Δεν παραγνωρίζουμε φυσικά ότι όλα αυτά μοιάζουν ίσως σε αρκετούς, ως μικρά μόνο βήματα, συγκριτικά με μεγάλες στιγμές της ταξικής πάλης, όπως η Παρισινή Κομμούνα και η επανάσταση του Οκτώβρη.

Οπωσδήποτε συγκρίνουν ανόμοια πράγματα, αφού οι συγκεκριμένες εξεγέρσεις έγιναν σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης.

Πέρα, όμως, από το αδιαμφισβήτητο αυτό γεγονός, δεν είναι σωστό και να υποτιμάται σήμερα η δυναμική που μπορεί να έχει η προσπάθεια για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και την προώθηση της κοινωνικής συμμαχίας.

Ασφαλώς και δεν είναι μια ευθύγραμμη πορεία. Είναι μια καθημερινή μάχη που έχει τα μπρος και τα πίσω.

Όμως έχουμε την ακλόνητη πεποίθηση ότι ο λαός δεν έχει δοκιμάσει ακόμα τη δύναμή του.

Αυτός είναι ο αγώνας που καθημερινά δίνουμε οι κομμουνιστές, τα μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ.

Μέσα στον αγώνα για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, μέσα στον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τη συμμετοχή της χώρας μας στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις και σχεδιασμούς, επιδιώκουμε να βρίσκουμε κοινό βηματισμό με χιλιάδες εργαζόμενους.

Να μπαίνει στην άκρη ο συμβιβασμός και η μοιρολατρία.

Να συγκροτείται μια μεγάλη κοινωνική συμμαχία, όχι μόνο ή απλά για να διεκδικήσουμε ανακούφιση από τα σημερινά οξυμένα προβλήματα, αλλά και για να διαμορφώσουμε προϋποθέσεις για τη ριζική ανατροπή, για το σοσιαλισμό.

…

Οι 72 μέρες της ζωής της Παρισινής Κομμούνας προσέφεραν, επίσης, την πείρα που αποκρυσταλλώθηκε στα σημαντικά θεωρητικά συμπεράσματα του μαρξισμού – λενινισμού για τη σύγκρουση με το αστικό κράτος, τη θεμελιακή διαφορά ανάμεσα στην αντεπαναστατική αστική βία και την επαναστατική βία.

Ένα από τα μεγάλα διδάγματα της Κομμούνας, είναι ότι η εργατική τάξη δεν μπορεί να κατακτήσει την έτοιμη κρατική καπιταλιστική μηχανή και να τη βάλει σε κίνηση για τους δικούς της σκοπούς.

Δεν φτάνει η απλή κατάληψη της «έτοιμης κρατικής μηχανής», αλλά η εκ βάθρων αναδιάρθρωσή της, η συντριβή όλων των παλιών σάπιων δομών της.

Αυτό το πολύ σημαντικό συμπέρασμα επιβεβαιώθηκε από την νικηφόρα έκβαση της Οκτωβριανής Επανάστασης, καθώς και των υπόλοιπων σοσιαλιστικών επαναστάσεων κατά τον 20^ο αιώνα.

Η επιβεβαίωσή του, όμως, έγινε δυστυχώς και με την αρνητική πείρα των συνεπειών που υπήρξαν για το εργατικό – λαϊκό κίνημα, όταν αυτή η νικηφόρα στρατηγική για την ανατροπή της αστικής εξουσίας, έπαψε να αποτελεί -σε πολλές περιπτώσεις κατά τον 20^ο και 21^ο αιώνα- την σταθερή πυξίδα του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος.

Σε πολλά Κομμουνιστικά Κόμματα διαμορφώθηκε μια -στρατηγικής σημασίας- αντίληψη, ότι μπορούμε να πάμε στο σοσιαλισμό μέσα από επιμέρους μεταρρυθμίσεις που θα τις κάνει μια κυβέρνηση συνεργασίας κομμουνιστών, σοσιαλιστών, σοσιαλδημοκρατών, ακόμα και κάποιων φιλελεύθερων αστικών κομμάτων.

Μιας κυβέρνησης που θα διαμορφωνόταν σταδιακά, μέσα από συνεργασίες σε επιμέρους μέτωπα, που κατά περιόδους βαφτίζονται άλλοτε «αντιφασιστικά», άλλοτε «αντιπολεμικά», άλλοτε «αντιδικτατορικά», άλλοτε «αντιδεξιά» ή «αντινεοφιλελεύθερα» κλπ, τα οποία θα προέκυπταν ανάλογα με τις εκάστοτε συνθήκες, αποκρύβοντας την πραγματική αιτία της εμφάνισης αυτών των επιμέρους αντιθέσεων, που είναι το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα.

Πρόκειται για μια στρατηγική αντίληψη που δεν επιβεβαιώθηκε πουθενά, σε καμία χώρα.

Όπου υλοποιήθηκε, οδήγησε στην ενσωμάτωση του εργατικού – λαϊκού κινήματος και στην αλλοίωση του επαναστατικού χαρακτήρα των Κομμουνιστικών Κομμάτων που συμμετείχαν σε αστικές κυβερνήσεις, με αποτέλεσμα την οριστική μετάλλαξή τους.

Πολλά από αυτά μάλιστα, όπως στην Ιταλία, την Ισπανία, και την Γαλλία που βρισκόμαστε, οδηγήθηκαν σε μεγάλη απώλεια δυνάμεων και υποδομών, σημαντικών για την οργάνωση του αγώνα, δυστυχώς έφτασαν έως και την πλήρη εξαφάνισή τους.

Αυτή η πείρα έχει μεγάλη σημασία και για το σήμερα, όπου επανέρχεται και στη χώρα μας η σοσιαλδημοκρατική και οπορτουνιστική πρόταση, ότι μπορεί δήθεν να υπάρξει μια «προοδευτική» κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού, που θα δώσει φιλολαϊκή λύση στα μεγάλα λαϊκά προβλήματα.

Το Κόμμα μας είναι εξοπλισμένο με τα συμπεράσματα από την δράση του: Την περίοδο των μνημονίων το 2010 – 2012 και στη συνέχεια, μετά την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, ως αξιωματική αντιπολίτευση κατ’ αρχάς το 2012 έως το 2015 και ως κυβέρνηση από το 2015 έως το 2019. Με την υπεύθυνη στάση του να αρνηθεί την συμμετοχή, στήριξη ή ανοχή στην αστική – αντιλαϊκή διακυβέρνηση της ονομαζόμενης «πρώτης φορά αριστεράς». Μια στάση, που αποτελεί διαχρονική παρακαταθήκη για το εργατικό – λαϊκό κίνημα και την εξέλιξή του.

Οι εργαζόμενοι και ο λαός βρήκαν στο ΚΚΕ την πολιτική εμπροσθοφυλακή που δεν συμβιβάζεται, δεν υποχωρεί, δεν προχωρά σε τυχοδιωκτισμούς, αλλά συνειδητά βρίσκεται μέσα στους καθημερινούς εργατικούς αγώνες, ανοίγει το δρόμο της ανυπακοής, της καταπολέμησης της μοιρολατρίας.

Συνεχίζουμε με καθαρότητα και συνέπεια να επιμένουμε να εξηγούμε ότι η μοναδική προϋπόθεση να βρεθεί το ΚΚΕ στη διακυβέρνηση, είναι να είναι ο ίδιος ο λαός, η εργατική τάξη στην εξουσία, με κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό, να ξεκινά την οικοδόμηση της νέας κοινωνίας, του σοσιαλισμού.

Άλλη λύση, άλλη διέξοδος δεν υπάρχει.

Όποιος σήμερα αναζητά το σύγχρονο, το καινοτόμο, το προοδευτικό, αυτό δεν θα το βρει μέσα στο σύστημα.

Όποιος είναι πρόθυμος να υπηρετήσει από κυβερνητική θέση τη σαπίλα του καπιταλισμού, δήθεν για «να τον κάνει λίγο καλύτερο» ή κοροϊδεύει χοντρά ή απλά επιδιώκει να σπείρει συγχύσεις στο κίνημα.

Η εναλλακτική βρίσκεται μόνο στον αγώνα για το σήμερα και το αύριο αυτού του τόπου, αυτού του λαού.

Βρίσκεται στον συνεχή αγώνα για να δημιουργούμε ρήγματα στο σύστημα, προκειμένου να βγούμε όσο γίνεται νωρίτερα στο ξέφωτο.

Την αδικία, την εκμετάλλευση, το ίδιο το σύστημα, πρέπει να το δυσκολεύουμε, με κάθε τρόπο. Να του βάζουμε εμπόδια, όχι να το υπηρετούμε.

Όχι να του «μπαλώνουμε τις τρύπες», να του δίνουμε ανάσες, ελπίζοντας ή ακριβέστερα έχοντας την αυταπάτη ότι μπορούμε με αυτόν τον τρόπο να το αλλάξουμε πραγματικά.

Αυτό το διεφθαρμένο καπιταλιστικό σύστημα μόνο ανατρέπεται. Δεν εξανθρωπίζεται με λόγια περί «προόδου και δημοκρατίας», με επίκληση «στην προοδευτική διακυβέρνηση», με κάποιες ενέργειες και δράσεις από τις θέσεις της κυβερνητικής αστικής εξουσίας.

Γιατί, το ίδιο το αστικό σύστημα έτσι, σου βάζει τα όριά του και προσδιορίζει τα όριά σου.

Αυτό το σύστημα μπορεί να αλλάξει και πρέπει να αλλάξει, μόνο από τις θέσεις της όξυνσης της ταξικής πάλης, της αντιμονοπωλιακής – αντικαπιταλιστικής εργατικής – λαϊκής πάλης και συμμαχίας των κοινωνικών δυνάμεων που έχουν συμφέρον από αυτή την εξέλιξη, που έχουν συμφέρον από τη νέα κοινωνία.

…

Η ύπαρξη δηλαδή Κομμουνιστικού Κόμματος, όπως έδειξε και η πείρα της Οκτωβριανής Επανάστασης. Ενός επαναστατικού Κόμματος με επεξεργασμένη επαναστατική στρατηγική και Πρόγραμμα, που να φροντίζει τη δημιουργική ανάπτυξη της επαναστατικής θεωρίας, βασισμένο πάντα στις θεμελιακές της αρχές.

Εξάλλου και οι ίδιοι οι Μαρξ και Ένγκελς μετά την Παρισινή Κομμούνα, έκαναν την μοναδική μάλιστα αλλαγή στο Μανιφέστο, σημειώνοντας την ανάγκη τσακίσματος του αστικού κράτους.

Ενώ, και ο Λένιν ανέπτυξε παραπέρα την επαναστατική στρατηγική για την ανατροπή του καπιταλισμού βασισμένος στην πείρα της Κομμούνας.

Αυτός είναι ο όρος σε κάθε περίπτωση, για να διασφαλίζεται η πολιτική αυτοτέλεια του αγώνα της εργατικής τάξης, η αποφυγή στον εγκλωβισμό στα διλήμματα και τους σκοπούς της αστικής τάξης ή την επιρροή από τις μικροαστικές θεωρίες και τις δυνάμεις που τις εκφράζουν.

Κυρίως με στοχευμένη και προσηλωμένη δράση για την ανατροπή της αστικής εξουσίας.

Με βάση αυτήν την πείρα της Κομμούνας, λίγα χρόνια αργότερα, έλεγε ο Ένγκελς ότι «η πολιτική που πρέπει να κάνουμε πρέπει να είναι η πολιτική του προλεταριάτου. Το κόμμα των εργατών δεν πρέπει να βρίσκεται στην ουρά οποιουδήποτε αστικού κόμματος, αλλά πρέπει πάντα να υπάρχει σαν αυτόνομο κόμμα που έχει τη δική του πολιτική και επιδιώκει τους δικούς τους σκοπούς».

Σήμερα, σε άλλες συνθήκες οπωσδήποτε, όμως όλα αυτά τα ιδεολογικά πολιτικά ζητήματα της διαπάλης, στην ουσία τους, επαναλαμβάνονται.

Ας μην πάμε μακριά. Έχουμε, για παράδειγμα, τα κελεύσματα της κυβέρνησης της ΝΔ και άλλων αστικών κομμάτων για «εθνική ομοψυχία».

Για «συστράτευση» στην αντιμετώπιση της προηγούμενης καπιταλιστικής κρίσης υπέρ του κεφαλαίου και στους στόχους της καπιταλιστικής ανάπτυξης έπειτα από αυτήν.

Ακούσαμε και ακούμε ότι, απέναντι στον αόρατο εχθρό της πανδημίας, «δεν χωρούν πολιτικές αντιπαραθέσεις»!!!

Υπάρχουν και οι ποικίλες φωνές της σοσιαλδημοκρατίας, του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΙΝΑΛ, που αναθερμαίνουν χιλιοειπωμένες υποσχέσεις για μια δήθεν πιο φιλολαϊκή διαχείριση του καπιταλισμού κόντρα στις πρακτικές της ΝΔ, που καλούν σε υιοθέτηση της σοσιαλδημοκρατικής εκδοχής της «πράσινης» και της «ψηφιακής» οικονομίας και συνολικότερα της -υποτίθεται- καλύτερης διαχείρισης του καπιταλισμού σε σχέση με τη ΝΔ, όπως προβάλλεται κυρίως από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Όμως τα παραπάνω διαχρονικά συμπεράσματα, που δυστυχώς δεν κυριάρχησαν σε όλες τις μεγάλες ταξικές συγκρούσεις του 20ου αιώνα, αποκτούν ιδιαίτερη σημασία σήμερα που επιδιώκεται η πολύμορφη ενσωμάτωση του εργατικού – λαϊκού κινήματος στους σκοπούς της άρχουσας τάξης.

…

Αγαπητές φίλες και φίλοι,

Το κάλεσμα αγωνιστικής συμπόρευσης που απευθύνει το ΚΚΕ στις σημερινές συνθήκες, έχει ιδιαίτερη σημασία και μπορεί να βρει σημαντικό αντίκρυσμα και στους Έλληνες που ζουν στο εξωτερικό.

Γιατί κι εδώ στο Παρίσι, στη Γαλλία, όπως και στην Αθήνα, στην Ελλάδα, οι Έλληνες εργάτες και βιοπαλαιστές, οι Έλληνες επιστήμονες και φοιτητές, όπως και η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα της Γαλλίας, έχουν απέναντι τους το κεφάλαιο και την εξουσία του.

Γιατί κι εδώ, όπως και στην Ελλάδα και τις άλλες χώρες της ΕΕ, ο οδοστρωτήρας της “πράσινης” και “ψηφιακής” ανάπτυξης, της έντασης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, περνά ορμητικά τσακίζοντας το λαϊκό εισόδημα, τις εργασιακές σχέσεις, τα εργατικά δικαιώματα, τη λαϊκή κατοικία.

Γιατί κι εδώ άμεσο ζητούμενο είναι η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, για να δυναμώσει η αποφασιστικότητα, η διεκδίκηση, ο αγώνας για την κοινωνία που έχουμε ανάγκη για να ζήσουμε όπως μας αξίζει.

Ιδιαίτερα, μάλιστα, οι Έλληνες που ζουν στο εξωτερικό, κοινωνοί και οι ίδιοι, όχι μόνο της πείρας της Ελλάδας, αλλά και της πείρας από τη Γαλλία ή όπου αλλού ζουν, μπορούν να τροφοδοτήσουν την αντίσταση στα δήθεν σύγχρονα περιτυλίγματα των ξοφλημένων εδώ και χρόνια ιδεολογημάτων περί «προοδευτικών πόλων και κυβερνήσεων», που τόσο μεγάλη ζημιά έχουν κάνει στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα.

Στον δύσκολο αγώνα μας, οι εργαζόμενοι της Ελλάδας έχουν την υποστήριξη των αδελφών τους εργατών από όλη την Ευρώπη, από όλο τον κόσμο.

Οι Έλληνες μετανάστες, εργαζόμενοι, επιστήμονες, φοιτητές, τόσο στην Γαλλία, όσο και στις άλλες χώρες της Ευρώπης, είναι μέρος, τμήμα, του λαϊκού κινήματος της χώρας μας, όπως και των χωρών που ζουν.

Θα δυναμώσουν την πάλη τους για να ενισχυθεί το κομμουνιστικό κίνημα, τα ΚΚ, να ενισχυθεί το ΚΚΕ παντού.

«Στον αγώνα ενωμένοι, κι ας μη λείψει κανείς…» Στον αγώνα για μια κοινωνία αντάξια των δυνατοτήτων και των αναγκών του καιρού μας. Μια κοινωνία που κουμάντο θα κάνουν αυτοί που παράγουν τον πλούτο κι όχι αυτοί που καρπώνονται τα αποτελέσματα του μόχθου των χεριών και του μυαλού των πολλών.

Να δυναμώσει ο αγώνας για μια πραγματικά ελπιδοφόρα διέξοδο για το σήμερα και το αύριο.

Για τις εξεγέρσεις του μέλλοντός μας, το σοσιαλισμό!

Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε!

Ζήτω η Κομμούνα! Ζήτω το ΚΚΕ!

ΑΘΗΝΑ 4/12/2021 ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ

0